مـن می بـافـم …

                        تـو می بـافـی … .

          مـن بـرای تـو کـلاه ؛ تـا سـرت گـرم شـود ،

           تـو بـرای مـن دروغ ؛ تـا دلـم گـرم شـود!!

چته آسمون دوباره کم آوردی باز ستاره ؟

اشک نریز اخماتو وا کن به خدا فایده نداره

می گن اشک اگه بریزی سبکت می کنه اما

اونی که گذاشته رفته کی ما رو به یاد میاره

اونقدر بارون میریزی به تو شک می کنه مهتاب

که دیشب بوده تابستون ولیکن امشب بهاره

دلتو بزن به دریا تا بشی تنهای تنها

یا شاید خدا بخواد و بکنه بهت اشاره

اگه اون یکم دوستت داشت بی خداحافظی نمیرفت

دعا کن خدا تلافی سر قلبش در نیاره

اگه بیوفا نبود که واسه تو عزیز نمی شد

اونی که بشکنه اما بمونه اون موقع یاره

آسمون دیگه تموم کن گریه رو فقط دعا کن

که خدای آسمونا هیچ روزی تنهاش نذاره

این روزها ، برایم روزهای دلگیری است ،
می دانی ، این روزها چندین بار نامت را زیر لب زمزمه می كنم ،
این روز ها ، از دوری ات بی قرارم ،
بگذار عاشقانه تر بگویم :
این روزها ، تمام وجودم در یك حرف كوچك " تو " خلاصه شده ،

این روزها ، آرزو می كنم :
ای كاش در كوچه های كودكی می ماندم ،
ای كاش سایه ها از ذهنم رخت بر می بستند ،
و ای كاش می توانستم سكوت غم انگیز صحرای دلم را بشكنم .

غوطه ور در این افكار ، ناگاه به خود می آیم :
همه رفته اند ، و من تنها مانده ام ،

بهت زده و حیران ، در وسط اتاق می ایستم ،
چه سكوت غمباری !
پارچه های سیاه روی دیوارها و گل های خشك و پژمرده ،
خبر از فصل جدایی و نیستی می دهد .

آه ، دیگر آفتابی نیست كه هر صبح با طلوع خود ، مرا بیدار كند ،
دیگر كسی نیست تا گرد و غبار دل ابری ام را ، پاك كند ،
دیگر كسی نیست تا مرا با نگاهش ،بدرقه كند ،...

و من دوباره به خود می آیم :
تو دیگر نیستی،
و من ، امروز ، بی تو ، گمشده ای در كوچه پس كوچه های عمرم ،
امروز دیگر به تنهایی خو گرفته ام و جزیی از وجودم شده ،
و دیگر رمقی برای رفتن به انتهای سفر ندارم .

و امروز من به یاد آن روزها ، و در حسرت دیدارت ، می گریم ،
و آرزو می كنم :
ای كاش می شد یك بار ، تنها یك بار دیگر ، تكرار شوی

آنگاه که غرور کسی را له می کنی،

آنگاه که کاخ آرزوهای کسی را ویران می کنی،

آنگاه که شمع امید کسی را خاموش می کنی،

آنگاه که بنده ای را نادیده می انگاری ،

آنگاه که حتی گوشت را می بندی تا صدای خرد شدن غرورش را نشنوی

آنگاه که خدا را می بینی و بنده خدا را نادیده می گیری ،

می خواهم بدانم،

          آنگاه دستانت را بسوی کدام آسمان دراز می کنی

                                تا برای خوشبختی خودت دعا کنی......؟

از هیاهوی واژه ها خسته ام

من سکوتم را ...

از اوراق سپید آموخته ام .

آیا سکوت روشن ترین واژه ها نیست؟!

همیشه در خلوت خود

مرگم را مجسم دیده ام

آیا مرگ

خونسردترین واژه ها نیست؟!

تا چشم گشودم

از چشم زندگی افتادم .

شبی شاید امشب ...

زیر نور یک واژه خواهم نشست

نام خونسرد معشوقه ام را

بر حواس پنج گانه ام خال خواهم گرفت .

و همزمان

پایان آخرین برگ خاطراتم

خواهم نوشت :

پایان زندگی

پرسید بخاطره كی زنده هستی؟

با اینكه دلم میخواست با تمام وجودم داد بزنم بخاطره تو

بهش گفتم :بخاطره هیچ كس

پرسید :پس بخاطره چی زنده هستی ؟

با اینكه دلم میخواست فریاد بزنم بخاطره تو

با یك بغض غمگین گفتم:بخاطره هیچ چیز

ازش پرسیدم :تو بخاطره چه زنده هستی ؟

در حالیكه اشك در چشمانش جمع شده بود گفت:

بخاطره كسی كه برای هیچ زنده است .... 

خوش به حال آسمون . . . .

خوش به حال آسمون كه هر وقت دلش بگیره بی بهونه می باره . . .

به كسی توجه نمی كنه . . . .

از كسی خجالت نمی كشه . . . .

می باره و می باره . . . .

اونقدر می باره تا  . . . .

آبی شه . . . .

آفتابی شه . . . . .!!!

كاش می شد متل آسمون بود كاش می شد هر وقت دلت گرقت . . . .

اونقدر بباری  تا بلاخره. . . . .

آفتابی بشی . . . . .

بعدم انگار نه انگار كه بارشی بوده. . . . . .

انگار نه انگار كه غمی بوده . . . . .

همه چیز فراموشت می شه . . . .

كاش می شد . . . .

 هميشه اينگونه بوده است :

کسی را که خیلی دوست داری، زود از دست می دهی پیش از آنکه خوب نگاهش کنی ، پیش از آنکه  تمام حرفهایت را به او بگویی ، پیش از آنکه همه لبخندهایت را به او نشان بدهی  مثل پروانه ای زیبا، بال میگیرد و دور می شود ، فکر می کردی میتوانی تا آخرین روزی که زمین به دور خود می چرخد و خورشید از پشت کوه ها سرک می کشد در کنارش باشی ….

همیشه این گونه بوده است:

                                                       چرا ؟؟؟؟؟......

روزی که اومد گفتم : من هیچی ندارم .  گفت : چیزی نمی خوام ....

روزی که رفت.. گفت : نفرینت می کنم  . گفتم : دعات می کنم....

 ما اتفاقی به دنیا می یاییم .... اتفاقی عاشق میشیم ، اتفاقی همدیگرو له می کنیم ،

 اتفاقی مثل یه ته مونده سیگار همدیگرو لقد مال می کنیم ، اتفاقی همدیگرو می شکونیم ،

 اتفاقی به همدیگه تهمت می زنیم ،

اتفاقی همدیگرو می بینیم، اتفاقی همدیگرو نمی بینیم ،

  اتفاقی دروغ می گیم ، اتفاقی راست می گیم ، اتفاقی مریض می شیم ،

اتفاقی سر مسیر هم سبز می شیم ، اتفاقی از چراغ قرمز رد میشیم  ،

اتفاقی ، خیلی اتفاقی تیشه به ریشه هم می زنیم ،

خیلی اتفاقی برای هم خاطره می شیم و

  اتفاقی همدیگه رو تنها میذازیم

میبینی ..

چه اتفاقی زندگی میکنیم....

در سایه سار سکوت تلخ غروب همین امروز

به پای صحبت تو خواهم نشست

و می نویسم از تنهایی از بیگانگی از عشق و از غم

ای کاش می توانستم لحظه ای دل را رها سازم

و اشک را بدرقه راه سختی ها کنم.

اما افسوس که قلبم در آستانه غمهای زندگی تیر می کشد

و اجازه نفس کشیدن را از من می گیرد

ای پروردگار خوبی ها خدای من کودکی را در چه سپری کردم

جز اینکه نوجوانی قبل از جوانی طی شد

و سایه خوشبختی را در این دو فاصله حتی مساوی ندیدم.

جوانی از راه رسید همچون بهار

ولی نه هر سال مثل بهار مثل پاییز مثل راه رفتن روی برگها...

صدای پای جوانی من صدای خش خش برگهاست.

کودکیم مثل باریدن باران بود گذشت.

نوجوانیم مثل باد وزید مثل طوفان

جوانی ام را نمی دانم به چه خواهد گذشت

زندگی سرابی بیش نیست

چرا که سالهاست به دنبال آن می دوم

ولی هر بار سکوت زبانم را می گیـــــرد...

عشق یعنی با تو خواندن از جنون ،

           عشق یعنی سوختنها از درون

                    عشق یعنی سوختن تا ساختن ،

                                عشق یعنی عقل و دین را باختن

                                           عشق یعنی دل تراشیدن ز گل ،

                                                        عشق یعنی گم شدن در باغ دل

                                                                   عشق یعنی تو ملامت کن مرا،

                                                                            عشق یعنی می ستایم من تــــــــــــــــــــــــــــــــــــــو را . . .

                                                                      عشق یعنی در پی تو در به در ، 

                                                            عشق یعنی یک بیابان درد سر

                                                  عشق یعنی با تو آغاز سفر ، 

                                        عشق یعنی قلبی آماج خطر  

                             عشق یعنی تو بران از خود مرا ،

                   عشق یعنی باز می خوانم تو را

         عشق یعنی بگذری از آبرو ،  

عشق یعنی کلبه های آرزو....

.....تنها امیدم ای كاش برای یك بار هم كه شده

میفهمیدی كه چقدر دوستت دارم واونوقت هیچ

وقت ازم نمیخواستی كه فراموشت كنم

توخودت خوب میدونی اگر میتونستم حاظر بودم

تمام دنیارو به پات میریختم اینو بدون گذرزمان

برای تو شاید فراموشی بیاره اما برای من میدونی

فقط اینو به همراه میاره كه بیشتر عاشقت میشم

از دیشب تابه حال همش دارم فكر میكنم كه برای

این پست چی بزارم بگم كه دوستت دارم كه اینو

همه عالم وادم میدونن پس اینو میگم نبودنت باعث

نمیشه كه حتی برای ثانیه ی از قلبم بری مهرت

اومده تو قلبم وفقط گرفتن جونم كه باعث میشه تا

مهرت از قلبم بره ...... ای همه وجودم

دیگر از هر چه هست ، بیزارم 

مثـل ابر بـهار می بـــارم

برو ای انكه بعد از دیدارت

گره افتاده در هـمـه كــارم

پدرم با نگاه خود میگفت

لایـق لای جــرز دیــــوارم

مادرم مدتیست می گرید

چون گـمان میكند كه تـب دارم

دیگر این روزها خودم دارد

بــاورم میــشود كه بیــمــارم

یك نفر گفت خوب خواهم شد

بـه فراموشیــت كه بسپــارم

گفتم ای عشق اگر بعد از این

بــدهـی مـثــل قبــل ازارم

به تمامی حرمتت سوگند

روی قلبــت گلـوله می كــارم

به تو هر چند سخت مدیونم

بـه خــودم بیشتر بـدهكــارم

هرچه بر من گذشت، حقم بود

من از ایـن بیشتـر ســزاوارم

تو گناهی نداری ای زیبا

مرگ بر من كه دوستــت دارم

یاد یک روز!

خفته بودیم و شعاع آفتاب

بر سراپامان به نرمی می خزید

روی کاشی های ایوان دست نور

سایه هامان را شتابان می کشید

موج رنگین افق پایان نداشت

آسمان از عطر نور آکنده بود

گرد ما گوئی حریر ابرها

پرده ای نیلوفری افکنده بود

 " دوستت دارم " خموش و خسته جان

باز هم لغزید بر لبهای من

لیک گوئی در سکوت نیمروز

گم شد از بی حاصلی آوای من

ناله کردم آفتاب ... ای آفتاب

بر گل خشکیده ای دیگر متاب

تشنه لب بودیم و او ما را فریفت

در کویر زندگانی چون سراب

در خطوط چهره اش ناگه خزید

سایه های حسرت پنهان او

چنگ زد خورشید بر گیسوی من

آسمان لغزید در چشمان او

آه ... کاش آن لحظه پایانی نداشت

در غم هم محو و رسوا می شدیم

کاش با خورشید می آمیختیم

کاش همرنگ افقها می شدیم!

ای
همراه
مـــــــــن
تنــــــها با تو
تا اوج عشـــــــق
هـم پـــــــــــــروازم
با قلب تودلدارمن هم آوازم
توهمپـــــــــای من، تنـــها با من
هـــــــــــــــــــم آوائـــــــــــــــــــی
با درد مــــــــــــــــن، آشنـــــــــــــــائی
تکیـــــــــــــــــــه گاهی ، همصــــــــــدائی
ما فریاد عشـــــــــــــــــــق، در قلب شــــــــب
دلگرمی عاشــــــــــقای بیصــــــــــــدائیــــــــــم
ما، دل میبازیم دریادریا ،تابیکران،عاشقای بی پروائیم
تو، با مــــــــــــن بمـــــــــــان، ای مهـــــــــــــــــــــربان
چون ماه شــــــب در آســــــــمان؛ بر من بتــــــــــــــــــــاب
تا بیـــــــــــــــــکران مثـــــــــــــــــل مهتــــــــــــــــــــــاب
مــــن تا مـرز جان؛ از عشقمان میسـوزم ای آرام جـــان
بر من بتـــــــاب تا کهــــکشــان مثــــل آفتــــــــــاب
ما؛ فریــــاد عشـــق در قلــــب شب دلگـــــرمی
عاشقــــــــــــای بیصــــــــــــــــــــدائیم
ما؛ دل میبازیم دریا دریا تا بیکران
عاشقـــــــای بی پــــروائیـــــــــم
ای تورؤیـای شبهای مـــــــن
عشقو ببین تو چشمای من
دستاتوتو دســت من بگذاردرلحظه های دیـدار

گریه کردم گریه هم این بار آرامم نکرد
هرچه کردم ـ هر چه ـ آه انگار آرامم نکرد
بی‌تو خشکیدند پاهایم کسی راهم نبرد
دردِ دل با سایه‌ی دیوار آرامم نکرد
خواستم دیگر فراموشت کنم اما نشد
خواستم اما نشد، این کار آرامم نکرد
سوختم آن‌گونه در تب، آه از مادر بپرس
دستمالِ تب‌بُر نم‌دار آرامم نکرد
ذوق شعرم را کجا بردی؟ که بعد از رفتنت
عشق و شعر و دفتر و خودکار آرامم نکرد

ای همه فکر زندگانی من کاشکی آشنا نمی شدمت

یا پس از عمری آشنایی کاش هرگز جدا نمی شدمت

زندگانی من زمانی بود که کنار تو زندگی کردم

من چو پاییز بودم همه عمر با بهار تو زندگی کردم

ای نهال امید من افسوس بهار تو جاودانی نیست

زندگی بعد رفتن تو بجز مرگ در جانب جوانی نیست

سالها با تو رفت و هیچ نرفت سخن از آتش نهانی من

حرفهای نگفته مانده آتش زد به زندگانی من

حیف شد که ما نگفتیم بهم که غلام وجود یکدگریم

این حقیقت نگفته ماند که هر دو بود ونبود یکدگریم

بی رخت ای گل همیشه بهار ،بهار مرا چه پاییز است

لب فرو بسته ایم ولی چه کنم دلم از اشتیاق لبریز است

آشنا را پس از جدایی تو تا ابد آشنا نمی خواهم

تمام وجود من برای تو بی تو هیچ از خدا نمی خواهم

یاد دارم هنوز هنوز در دل خویش اولین روز آشنایی را

کار در دیدم از آن ساعت آخرین لحظه جدایی را

آخرین لحظه ای که نزدیک است لحظه آخر جوانی من

اولین روز زندگانی تو آخرین روز زندگانی من

می روی تو نگفته ماند بسی حرفهایی که گفتنی بوده است

نشنیدیم عاقبت از هم حرفهایی که شنفتنی بوده است

در هوای شنیدن سخنی هر دو بس انتظار داشتیم

با هم حرفهایی که می گفتیم تو بگو ما چکار داشتیم

در نگاهم همیشه می دیدی که چه غوغایی از تمنا بود

در نگاهت همیشه می دیدم اولین عشق پیدا بود

با تمام وجود گاه و بیگاه هر دو بر هم نیاز می کردیم

با تمام نیازمندیها هر دو بیهوده ناز می کردیم

من در این آرزو از تو زبان به غنای عشق باز کنم

تو در این انتظار که من نغمه عاشقانه ساز کنم

هردو انتظار تلخ سکوت لب فرو بسته خطا کردیم

دونفر عاشق حقیقی را من و تو بی ثمر فنا کردیم

تو هنوز از برم نرفته و من اشک حسرت به دیده می نگارم

من تمام هستی ام را در نبرد با سرنوشت و در تهاجم با زمان آتش زدم

                                                         كشتم

من بهار عشق را دیدم ولی باور نمی كردم

                         یك كلام در جزوه هایم هیچ ننوشتم

من زمقصدها پی مقصودهای پوچ افتادم تا تمام خوبیها رفتند و یار خوبی نموند

                         در یادم من به عشق منتظر ماندن همه صبر و قرارم رفت

                    بهارم رفت

                                     عشقم مرد

                                                        یادم رفت

من گرفتار سنگینی سكوتی هستم كه گویا قبل از هر فریادی لازم است . . .؟

                    پر من باز ولی رفته زیادم پرواز

                                من كه پرواز ندانم چه كنم با پر باز ...

به دوستانم گفتم شیشه ها هم دل دارند

          همه به من خندیدند

اما من به چشم خود دیدم

      وقتی در یك روز سرد زمستانی

بر روی شیشه ای بخار گرفته نوشتم

      من تنهایم برایم گریست ....